تو اگر خوب باشی، صبح را با سرزندگی، باا اشتیاق و با قلبی جوان آغاز خواهی کرد. پنجره را باز خواهی کرد و به تمام دنیا، زشت یا زیبا، ابری یا آفتابی، سبز یا زرد، جوانه و یا حتی شاخه خشکیده، نگاهی دیگر خواهی کرد.
تو اگر حالت خوب باشد دور و برت سامان میگیرد. گلدان کریستال خالی دکوری پر از گل خواهد شد. لبت به خنده خواهد شکفت. چهره از همه دردها رها خواهی کرد. به احترام، خودت را اکرام خواهی کرد و رشد خواهی یافت به دانش و بینش.
تجربه خواهی کرد که غم هم رفتنی است. غم با تمام قدرتی که برای انقباض جسم و روح دارد، با حضور شادی که نافذ و حیاتبخش است، کم جان و بی رمق خواهد شد.
تو اگر شاد و بالنده شوی، بخواهی یا نخواهی شادی و بالندگی ات را به من و تمام هستی جاری خواهی کرد. خودت را دوست داشته باش و به خودت که عزیزترین است، شادمانی و رهایی از دغدغه های گذرا را هدیه بده.
از فاصله ای دورتر به لحظه ای که امروز در آن غوطه وری نگاه کن. همه چیز کوچک و کوتاه و کمرنگ می شود. کارهای بزرگتری در انتظار دست های توست. قرار است جهانی نو خلق شود.